јас не сум

пишувам песни

но се чудам кога ќе ми речат

песник!

можеби зашто уште не знам

што тоа значи

можеби зашто

правам уште недоброј други нешта:

читам

на пример

зарем не сум читач?!

и си зборувам гласно

кога нешто не ми е јасно

гледам во зајдисонцето

без очила за сонце

се радувам

дувам

во дланките кога е надвор ѕивра ладно

ноќе

кога е небото ведро

ја барам големата мечка

и еве веќе дваесет и кусур години никако да ја најдам

во три и кусур

(пак ноќе)

јадам стапчиња од фурната во чаир

или лиснато со зденка и маслинки откај мајче

или две појачани крофни од ѓорче

едната со крем

другата со џем

се качувам

горе

кај музéј на современа умéтност

и оттаму го гледам скопје

(уште еднаш – ноќе)

дење се качувам на водно

и горе пијам три чаја со лажичка шеќер

и секојпат мерам колку бргу сум се качил

(47:35

откај полицијата

пред четири години, во август

без ранец

само по црвените адидас-гаќички

и знам дека беше вторник)

луѓето ми велат

зошто брзаш

зошто не уживаш

а јас, пак,

уживам да брзам

кон своите три чаја со лажичка шеќер

и секојпат носам пешкирче на појасот

не затоа што се потам

туку зашто и татко ми носи

плачам

најчесто од среќа

ама и тажен сум

секојпат кога црвениот автобус

речиси празен

тргнува од перонот

а јас однатре мавтам

а моите однадвор се смешкаат

а, знам, однатре плачат

и си кажуваат нешто што јас не можам да чујам

а сигурно стопати сум го чул веќе

ама пак сакам

да го шетам скопје понеделнички

да испијам две големи бози кај апче

едната клот, а другата со топче страчатела

да влегувам по книжарници и да барам книги што сум сигурен дека ги нема

големата вода

или комплет од цепенков

на пример

па докај сестра ми на работа

на пет минути, колку да ја видам

и сакам кога со марко одиме во зоолóшка

и таму јарињата и елените ни јадат смоки од рака

и сакам кога им се чудиме на мајмуните

и воловите

и велиме: греота

за тигрите, орлите и лавовите

и кога со дедо ми си зборуваме

за световите кај него в глава

и кога трепка со очите и збунето гледа

во некое свое зајдисонце

во некоја своја голема мечка

над костинци, кошино, зрзе

и сакам кога од негде-некаде ќе ме праша

кога ќе иди ане?

оти, знам тогаш, му дошло кој сум

и сакам кога на анна ѝ кажувам колку ја сакам

додека спие

и кога ги вметнувам во песна

луѓето што ги сакам

тукутака

дека ми се сака

(и скопско сакам!)

сѐ сум што сакам

и што нејќам исто така

и затоа

и уште недоброј пати затоа

чудно ми е кога ми велат

песник

а не

патувач што гледа во зајдисонцето радувач што ја бара големата мечка мерач на времето кој ита кон своите три чаја со лажичка шеќер и пешкирче на појасот мавтач од автобусот бозаџија книгаџија сакаџија нејќаџија

и уште недоброј нешта сум

и ништо не сум

јас сум сѐ

и ништо не сум

сѐ и ништо

ништо и сѐ

оти и тишината зборува

и празнината фаќа место