дали сте среќни

дали сте среќни

сите вие

луѓе

што можете да го купите светот

надвор од себе

а внатре во себе

немате ни скршен динар

дали сте среќни

со сите тие ваши банкарски сметки

на тие ваши јахти

во тие ваши коли-авиони

во тие ваши палати

со соби што зјаат празни

дали сте среќни

со сите тие ваши ангели-чувари

со бричени глави

со сите тие ваши мисици

и разни први, втори и којзнае кои по ред

придружнички

дали сте среќни

така костумосани

машносани

тасмосани

намирисани

дуздисани

дали дишете слободно

со тие бесилки

што си ги ставате околу вратот

дали дишете

дали спиете

дали јадете

спокојно

дали сте среќни

сите вие

луѓе

дали сте среќни

ако сте

тогаш океј

да не ве мислам

јас не сум

пишувам песни

но се чудам кога ќе ми речат

песник!

можеби зашто уште не знам

што тоа значи

можеби зашто

правам уште недоброј други нешта:

читам

на пример

зарем не сум читач?!

и си зборувам гласно

кога нешто не ми е јасно

гледам во зајдисонцето

без очила за сонце

се радувам

дувам

во дланките кога е надвор ѕивра ладно

ноќе

кога е небото ведро

ја барам големата мечка

и еве веќе дваесет и кусур години никако да ја најдам

во три и кусур

(пак ноќе)

јадам стапчиња од фурната во чаир

или лиснато со зденка и маслинки откај мајче

или две појачани крофни од ѓорче

едната со крем

другата со џем

се качувам

горе

кај музéј на современа умéтност

и оттаму го гледам скопје

(уште еднаш – ноќе)

дење се качувам на водно

и горе пијам три чаја со лажичка шеќер

и секојпат мерам колку бргу сум се качил

(47:35

откај полицијата

пред четири години, во август

без ранец

само по црвените адидас-гаќички

и знам дека беше вторник)

луѓето ми велат

зошто брзаш

зошто не уживаш

а јас, пак,

уживам да брзам

кон своите три чаја со лажичка шеќер

и секојпат носам пешкирче на појасот

не затоа што се потам

туку зашто и татко ми носи

плачам

најчесто од среќа

ама и тажен сум

секојпат кога црвениот автобус

речиси празен

тргнува од перонот

а јас однатре мавтам

а моите однадвор се смешкаат

а, знам, однатре плачат

и си кажуваат нешто што јас не можам да чујам

а сигурно стопати сум го чул веќе

ама пак сакам

да го шетам скопје понеделнички

да испијам две големи бози кај апче

едната клот, а другата со топче страчатела

да влегувам по книжарници и да барам книги што сум сигурен дека ги нема

големата вода

или комплет од цепенков

на пример

па докај сестра ми на работа

на пет минути, колку да ја видам

и сакам кога со марко одиме во зоолóшка

и таму јарињата и елените ни јадат смоки од рака

и сакам кога им се чудиме на мајмуните

и воловите

и велиме: греота

за тигрите, орлите и лавовите

и кога со дедо ми си зборуваме

за световите кај него в глава

и кога трепка со очите и збунето гледа

во некое свое зајдисонце

во некоја своја голема мечка

над костинци, кошино, зрзе

и сакам кога од негде-некаде ќе ме праша

кога ќе иди ане?

оти, знам тогаш, му дошло кој сум

и сакам кога на анна ѝ кажувам колку ја сакам

додека спие

и кога ги вметнувам во песна

луѓето што ги сакам

тукутака

дека ми се сака

(и скопско сакам!)

сѐ сум што сакам

и што нејќам исто така

и затоа

и уште недоброј пати затоа

чудно ми е кога ми велат

песник

а не

патувач што гледа во зајдисонцето радувач што ја бара големата мечка мерач на времето кој ита кон своите три чаја со лажичка шеќер и пешкирче на појасот мавтач од автобусот бозаџија книгаџија сакаџија нејќаџија

и уште недоброј нешта сум

и ништо не сум

јас сум сѐ

и ништо не сум

сѐ и ништо

ништо и сѐ

оти и тишината зборува

и празнината фаќа место

ПРЕОБРАЖЕНИЕ

Цел живот нѐ учат да отвориме очи. А тајната на спознанието е во затворените очи, во погледот вперен кон себе. Така се прогледува. Како Тиресиј, пророкот.

Човештвото е болно. Нашите умови се една огромна депонија. Ѓубрето со векови се трупало во нас. Потребно ни е долгогодишно и трпеливо чистење. Чистење што ќе трае со генерации. Коренот на човековото страдање се наоѓа на дното од неговиот ум. На дното од талогот. А дотаму се стигнува со тихување и со затворени очи. Умот треба да биде зауздан, телото спокојно.

Медитацијата треба да биде дел од образовниот систем. Уште од самиот почеток. И да се практикува сѐ до крајот. Учителите треба да бидат мајстори по медитација, а училишниот ден со медитација да почнува. Децата треба да бидат свесни дека „светот е во нив, а не тие во светот“.

На човештвото му е потребна преобразба на свеста. Потребно е да се сетиме на тајната на пеперутката, зашто сите ние ја носиме во себе. Гасеницата не станува тукутака пеперутка. Пред да стане пеперутка, таа минува денови и денови скаменета. Тоа е фазата на медитација.

***

кога стварноста од мене ќе го побара

невозможното, седнувам

и се претворам во пеперутка.

ПИШИ-БРИШИ

Ние сме пиши-бриши генерација. Технологијата нѐ има разгалено давајќи ни бесконечна празнина. Мислата ни е брза, зборовите ги бираме на ѓутуре, реченицата не ни е однапред промислена. Знаеме дека секогаш можеме да избришеме, да поправиме, да преместиме. Без никакви последици. Програмата, дури, и ги памти сите наши поправки, па можеме да им се навраќаме на старите решенија.

На старите наши не им било толку лесно. Празнината на која тие пишувале била ограничена. Пергаментот бил скапоцен. Не можело да пишува кој сака и колку што сака. Промислата им била длабока. Зборовите ги бирале со мукает. Реченицата им била однапред смислена.

За оние уште подамнешните, кои длабеле во камен, зборот и празнината биле светост. Празнословието било грев.

Така некако и во животот. Промислата ни е плитка, со зборовите сме немукаетлии. Секој ден ја промашуваме целта, па после кабаетот нѐ тера: бриши-бриши, пу-пу не важи! Ама важи. Стварноста не е компјутерски екран. Таа е камен. На издлабеното во неа векови ветришта и вода му требаат да го избришат.

***

пишувај

како да длабиш во камен

зборовите бирај ги

со мукает

почитувај ја

празнината

ЕДНО ПО ЕДНО

Со Марко ручаме сами во трпезаријата, малку подоцна од останатите. Марко цело време станува и оди во детската да ја провери играта на компјутерот. Се враќа и кажува нешто, пробува малку од месото и пак станува. За кратко престанувам да јадам: „Марко, кога јадеш, јади. Кога зборуваш, зборувај. Немој да правиш две работи истовремено. Биди свесен за јадењето. Биди свесен за џвакањето, осети ја храната во устата. Осети како се спушта низ хранопроводот. Биди свесен“.

Марко си тера по свое, не есапи никого. Не ни очекувам дека ќе ме послуша. Не му ни кажувам за да ме послуша. Му кажувам со надеж дека тоа што сум му го кажал ќе му се појави по години како некаков глас од длабочините.

Додека трае нашето мало убедување, мајка ми прекорно дофрла од кујната: „Марко, слушај што ти зборува вујко ти!“, па продолжува да го меси тестото за проскурчињата додека со главата навалена на рамото ја држи телефонската слушалка: „Марко. Мхм-мхм... Аха-аха... Е па, сеа, тоа е... Е па, шо ќе праиш... Мхм-мхм... Аха-аха...“