ПРЕОБРАЖЕНИЕ

Цел живот нѐ учат да отвориме очи. А тајната на спознанието е во затворените очи, во погледот вперен кон себе. Така се прогледува. Како Тиресиј, пророкот.

Човештвото е болно. Нашите умови се една огромна депонија. Ѓубрето со векови се трупало во нас. Потребно ни е долгогодишно и трпеливо чистење. Чистење што ќе трае со генерации. Коренот на човековото страдање се наоѓа на дното од неговиот ум. На дното од талогот. А дотаму се стигнува со тихување и со затворени очи. Умот треба да биде зауздан, телото спокојно.

Медитацијата треба да биде дел од образовниот систем. Уште од самиот почеток. И да се практикува сѐ до крајот. Учителите треба да бидат мајстори по медитација, а училишниот ден со медитација да почнува. Децата треба да бидат свесни дека „светот е во нив, а не тие во светот“.

На човештвото му е потребна преобразба на свеста. Потребно е да се сетиме на тајната на пеперутката, зашто сите ние ја носиме во себе. Гасеницата не станува тукутака пеперутка. Пред да стане пеперутка, таа минува денови и денови скаменета. Тоа е фазата на медитација.

***

кога стварноста од мене ќе го побара

невозможното, седнувам

и се претворам во пеперутка.

ПИШИ-БРИШИ

Ние сме пиши-бриши генерација. Технологијата нѐ има разгалено давајќи ни бесконечна празнина. Мислата ни е брза, зборовите ги бираме на ѓутуре, реченицата не ни е однапред промислена. Знаеме дека секогаш можеме да избришеме, да поправиме, да преместиме. Без никакви последици. Програмата, дури, и ги памти сите наши поправки, па можеме да им се навраќаме на старите решенија.

На старите наши не им било толку лесно. Празнината на која тие пишувале била ограничена. Пергаментот бил скапоцен. Не можело да пишува кој сака и колку што сака. Промислата им била длабока. Зборовите ги бирале со мукает. Реченицата им била однапред смислена.

За оние уште подамнешните, кои длабеле во камен, зборот и празнината биле светост. Празнословието било грев.

Така некако и во животот. Промислата ни е плитка, со зборовите сме немукаетлии. Секој ден ја промашуваме целта, па после кабаетот нѐ тера: бриши-бриши, пу-пу не важи! Ама важи. Стварноста не е компјутерски екран. Таа е камен. На издлабеното во неа векови ветришта и вода му требаат да го избришат.

***

пишувај

како да длабиш во камен

зборовите бирај ги

со мукает

почитувај ја

празнината

ЕДНО ПО ЕДНО

Со Марко ручаме сами во трпезаријата, малку подоцна од останатите. Марко цело време станува и оди во детската да ја провери играта на компјутерот. Се враќа и кажува нешто, пробува малку од месото и пак станува. За кратко престанувам да јадам: „Марко, кога јадеш, јади. Кога зборуваш, зборувај. Немој да правиш две работи истовремено. Биди свесен за јадењето. Биди свесен за џвакањето, осети ја храната во устата. Осети како се спушта низ хранопроводот. Биди свесен“.

Марко си тера по свое, не есапи никого. Не ни очекувам дека ќе ме послуша. Не му ни кажувам за да ме послуша. Му кажувам со надеж дека тоа што сум му го кажал ќе му се појави по години како некаков глас од длабочините.

Додека трае нашето мало убедување, мајка ми прекорно дофрла од кујната: „Марко, слушај што ти зборува вујко ти!“, па продолжува да го меси тестото за проскурчињата додека со главата навалена на рамото ја држи телефонската слушалка: „Марко. Мхм-мхм... Аха-аха... Е па, сеа, тоа е... Е па, шо ќе праиш... Мхм-мхм... Аха-аха...“