ПИШИ-БРИШИ

Ние сме пиши-бриши генерација. Технологијата нѐ има разгалено давајќи ни бесконечна празнина. Мислата ни е брза, зборовите ги бираме на ѓутуре, реченицата не ни е однапред промислена. Знаеме дека секогаш можеме да избришеме, да поправиме, да преместиме. Без никакви последици. Програмата, дури, и ги памти сите наши поправки, па можеме да им се навраќаме на старите решенија.

На старите наши не им било толку лесно. Празнината на која тие пишувале била ограничена. Пергаментот бил скапоцен. Не можело да пишува кој сака и колку што сака. Промислата им била длабока. Зборовите ги бирале со мукает. Реченицата им била однапред смислена.

За оние уште подамнешните, кои длабеле во камен, зборот и празнината биле светост. Празнословието било грев.

Така некако и во животот. Промислата ни е плитка, со зборовите сме немукаетлии. Секој ден ја промашуваме целта, па после кабаетот нѐ тера: бриши-бриши, пу-пу не важи! Ама важи. Стварноста не е компјутерски екран. Таа е камен. На издлабеното во неа векови ветришта и вода му требаат да го избришат.

***

пишувај

како да длабиш во камен

зборовите бирај ги

со мукает

почитувај ја

празнината