Friday 14 February 2014

ЕДНО ПО ЕДНО

Со Марко ручаме сами во трпезаријата, малку подоцна од останатите. Марко цело време станува и оди во детската да ја провери играта на компјутерот. Се враќа и кажува нешто, пробува малку од месото и пак станува. За кратко престанувам да јадам: „Марко, кога јадеш, јади. Кога зборуваш, зборувај. Немој да правиш две работи истовремено. Биди свесен за јадењето. Биди свесен за џвакањето, осети ја храната во устата. Осети како се спушта низ хранопроводот. Биди свесен“.

Марко си тера по свое, не есапи никого. Не ни очекувам дека ќе ме послуша. Не му ни кажувам за да ме послуша. Му кажувам со надеж дека тоа што сум му го кажал ќе му се појави по години како некаков глас од длабочините.

Додека трае нашето мало убедување, мајка ми прекорно дофрла од кујната: „Марко, слушај што ти зборува вујко ти!“, па продолжува да го меси тестото за проскурчињата додека со главата навалена на рамото ја држи телефонската слушалка: „Марко. Мхм-мхм... Аха-аха... Е па, сеа, тоа е... Е па, шо ќе праиш... Мхм-мхм... Аха-аха...“

No comments:

Post a Comment