конечно сам. седнувам крснозе во тишината со поглед вперен кон себе.

од каде сиот овој немир во мене?

од каде оваа матна река

надојдена

оваа гнасна вода во мене?

од каде сета оваа врева во мене

кога ги склопувам очите?

колкумина потстанари сме во ова тело?

ко цела една чаршија да се собрала во мене

па прави ѓурултија

куртул нема!

ко да сум ги понел со себе

сите прегратки сите ракувања сите урокливи погледи

од патувањата

од сите претходни домови

во кои сум преспивал

од сите куќарки што сум ги надраснувал

во кои сум се вселувал

и од кои сум си заминувал

кога ќе ми чукнел часот

кога ќе ми чукнела камбаната

ко да сум понел со себе сѐ

само сеќавањето сум го заборавил

негде попат