уште стравови

има нешто во мене

што би можел да го кажам

во овој миг на длабоко

дно

сега

кога ме боли крстот

од седиштето во автобусот

и од сите непотребни часови

преседени пред екранот

или тукутака преседени

со погледот вперен во некоја неостварена

предвидливост

или во некој страв од некоја ненајавена

средба

со оној од кого стравот е најголем

сега

кога телото не ми е храм

туку градилиште омеѓено и напуштено

полно гнилеж и мирис на мочка

токму сега

има нешто во мене

што би можел да го кажам

а јас молчам

ни да зуцнам

два

знам кој пат сакам да го фатам.

знам во што гледам

кога ги затворам очите.

знам и времето да го забавувам.

знам и што е утро,

а што ноќ.

знам како да стигнам отаде.

сѐ знам,

да речеме.

и го живеам токму

спротивното.